Takem nieszczęśliwa

Jest pewien dzień, który tuż po przebudzeniu naznaczony zostaje bolesnym, rozdzierającym westchnieniem niczym czarną chorągiewką... i łopocze ona targana tymiż  westchnieniami dzień caluśki, a ja, obleczona smętkami i bezkreśnie nieszczęśliwa wsiadam do auta, przekręcam kluczyk, a w myślach rodzi mi się wizja, która w każdych innych okolicznościach  byłaby wizją z plakietką tylkonieto i tylkonieteraz... ale akuratnie  tu i teraz, w tym długim ułamku sekundy, trącąc nadzieją kołacze mi się o pustej czaszki sklepienie te słów kilka, jak mantra Jaworska:
-a nuż nie odpali...a nuż nie odpali chrabąszczyk srebrzysty... a nuż...

Odpalił pojazd nieczuły i wrócić musiałam bezsprzecznie... i wzdycham natrętnie, a każde kolejne westchnienie odbija się głucho o ściany i spada na dywan wsiąkając weń bezszelestnie... no takem jest nieszczęśliwa, a świat nic sobie z tego nie robi... ech...

Jedynie pewna myśl malutka niczym nieśmiały promyczek przedziera się przez grubą, sfilcowaną warstwę mej dzisiejszej nieszczęśliwości... ale o tym dopiero jak urośnie w siłę, teraz westchnienie ino mi pozostaje, bo cóż by, cóż by innego:)

(westchnienie...)

,